انسانهای نا امید ، همیشه آیهٔ یأس می خوانند .
انسانهای حیله گر ، معتقدند که همه مشغولٍ توطئه هستند .
انسانهای تنگ نظر ، هرکاری برای هرکس انجام دهند ، چندین برابر می بینندش .
انسانهای پرتوقع ، انتظار دارند همه در مقابلٍ حرف هایشان بگویند چشم !
انسانهای حسود ، فکر می کنند که همه به آنها حسادت می کنند .
انسانهای نادان ، تقریباً در موردٍ هر چیزی می گویند: من میدانم !
انسانهای بزرگوار ، بیشترین کلامشان تشکّر از دیگران است .
انسانهای نظر بلند ، هرکاری برای هرکسی می کنند ، بازهم با شرمندگی می گویند : ببخشید که بیشتر از این از دستم بر نیامد !
انسانهای بامحبّت ، در نهایتٍ مهربانی ، همه را با "جانم" ، "عمرم" ، "عزیزم" ، خطاب می کنند .
انسانهای متواضع ، تقریباً در مقابلٍ خواستهٔ همهٔ دوستان می گویند : چشم ، سعی میکنم .
انسانهای دانا ، در جوابٍ بیشترٍ سوالات ، می گویند : نمی دانم .